— Лена, з якой мэтай Вы прыйшлі на праект "Топ-мадэль па-ўкраінску"?
— На праект я прыйшла з мэтай заявіць пра сябе ў медыя, стаць медыйным абліччам і, па магчымасці, застацца на ТБ, словам, змяніць сваё жыццё. Гэта было спантаннае рашэнне. Я ніколі не глядзела гэты праект і не марыла стаць яго гераіняй. Таму ідэю блізкіх пра ўдзел у шоу я спачатку не ўспрымала сур'ёзна. Я наогул не жадала заставацца ва Украіне, таму што тут не развіта мастацтва, тут не развіта фэшн-індустрыя, тут не шануюць таленты. Я адпраўляла сваё партфоліё ў замежныя агенцтвы і марыла пра тое, што букеры мяне заўважаць, ацэняць, складуць са мной кантракт, і я назусім з'еду за мяжу. Пра тое, каб звязваць лёс з Украінай, для мяне не магло быць і гаворкі. Але гады ішлі, а ў мяне нічога не змянялася: я жыла ў вёсцы, працавала на заводзе, адчайна рассылала свае здымкі куды толькі можна, ва ўсе агенцтвы свету, але ніадкуль не было адказу. Сяброўка ўгаварыла мяне прыняць удзел у "Топ мадэль па па-ўкраінску". Я аб гэтым нават слухаць не хацела. Я не збіралася марнаваць час жыцця на нейкія шоу, я хацела сур'ёзна займацца кар'ерай мадэлі. Але ў той жа час і кар'ерай мадэлі мне займацца не атрымоўвалася, а час жыцця праходзіў бяздарна. Таму мне прыйшлося абраць меншае з зол і пайсці на кастынг "Топ мадэль па-ўкраінску".
— Чаму Вы абралі менавіта гэты праект, а не, напрыклад, "Міс Украіна"?
— Шоу, у якім я знялася, і "Міс Украіна" не маюць паміж сабой нічога агульнага: "Міс Украіна" не ідзе на экранах чатыры месяца, там вельмі вузкая прастора для самавыяўлення, героі не становяцца папулярнымі, пра іх не робяць відэа ў YouTube. Гэта два праекта зусім розных фарматаў.
— Калі б у Вас была магчымасць стаць рэжысёрам праекта "Топ-мадэль па-ўкраінску", што памянялася б у гэтым шоу?
— Стаўленне да ўдзельнікаў бы змяніла. На праекце прынята прыгнятаць герояў, перабольшваць іх прамашкі. Гэта развівае комплексы, паніжае самаацэнку. Гэта не карэктна і не добра з боку "экспертаў". Мяне гэта заўсёды вельмі раніла, я разумела, што гэта не словы "экспертаў", але тым не менш эфект заставаўся незгладжальным. Калі ты ўсведамляеш, што цябе на ўсю краіну зневажаюць людзі, якія маюць для гледача ілюзію аўтарытэту, становіцца да млоснасці гідка і крыўдна. Гледачу, вядома, цікава глядзець на рэакцыю чалавека, калі яго крыўдзяць. Гэта відовішчна. Гэта шоу. Але гэта ломіць псіхіку ўдзельнікам, большасць з якіх — дзеці.
— Як Вы лічыце, ці ўдала быў падабраны склад удзельнікаў праекта?
— Склад падабраны вельмі ўдала для мяне, паколькі на фоне менавіта гэтых людзей я мела неацэнную магчымасць выглядаць самай яркай удзельніцай. Усё спазнаецца ў параўнанні, як вядома. І калі б усіх падабралі такіх жа яркіх, як я, магчыма, я б меней вылучалася. Я часта пра гэта думала, і, гледзячы на ўдзельнікаў, дзякавала ў думках сцэнарыстам за тое, што яны падабралі менавіта такіх канкурэнтаў, у ліку якіх няма такіх жа самабытных, як я.
— Распавядзіце, калі ласка, пра Ваш досвед працы мадэллю да праекта, і пасля праекта. Калі параўноўваць гэтыя два вопыты, то якія якасныя змены можна ўбачыць?
— Да праекта ў мяне было мноства прафесійных здымак. Я правяла некаторы час у Польшчы, пазіравала там вельмі шмат. Гэта быў самы прыемны час за ўсе гады майго жыцця... Я ніколі і нідзе не пачувалася такой запатрабаванай, паважанай і свабоднай, нідзе я не працавала з такім натхненнем, як у польскім агенцтве. Там я пачувалася ў сваёй стыхіі. Калі фотасесіі скончыліся, я з'ехала зваротна ва Украіну чакаць адказ. Мне абяцалі паведаміць: ці скарысталіся поспехам мае фатаграфіі, і ці складзе якое-небудзь агенцтва са мной жаданы кантракт. Але ішлі месяцы, а мне не адказвалі. Я пісала ім, але дарэмна. Я зразумела, што мяне проста выкарыстоўвалі.
Пасля праекта, вядома ж, у мяне незлічоная колькасць прапаноў ад фатографаў, і няхай так будзе заўсёды. Не за ўсе фотасесіі я атрымліваю грошы, але я пазірую дзеля задавальнення і дзеля ўдасканалення свайго майстэрства. Я аддаю сваю энергію, і яна вяртаецца мне з адсоткамі.
— Ці дае праект добры мадэльны досвед? Ці для Вас, у першую чаргу, гэта быў досвед удзелу ў рэаліці-шоу?
— Праект для мяне — і ў першую, і ў якую б там ні было чаргу, выключна досвед удзелу ў рэаліці-шоу. Ніякага іншага досведу ён не дае. Гэта, натуральна, таму што гэта шоу. Бо гэта не мадэльнае агенцтва і не мадэльная школа, гэта тэлевізійны праект, які не мае нічога агульнага з мадэлінгам. Праект, які напоўнены відовішчам. І мне, як гледачу, было б не цікава глядзець на мадэльную школу па тэлевізары.
— Што для Вас мода?
— Мода для мяне — мастацтва.
— Творчасць якіх дызайнераў Вам цікава?
— У мяне няма фаварыта сярод дызайнераў.
— Якому стылю ў адзенні Вы аддаяце перавагу? Ці цікавыя Вам стылістычныя эксперыменты?
— Я апранаюся пад настрой, я не кіруюся моднымі тэндэнцыямі, часам спецыяльна іх ігнарую, каб не быць як усе. Модна тое, што хораша. Гэта гадоў пяць таму я надавала каласальнае значэнне адзенню, але я даўно перарасла тую пару, калі чалавечая добрая якасць вымяралася знешнім выглядам, і калі я самасцвярджалася за кошт адзення. Цяпер мне не ўсё адно, як я выглядаю, але і стылістычнымі эксперыментамі я не апантаная. Праўда — у прастаце.
— У якой прафесіі Вы бачыце сябе ў бліжэйшай будучыні і чаму?
— Я не хачу загадваць штосьці, нават калі гаворка ідзе пра саму, што ні на ёсць, бліжэйшую будучыню. Я займаюся мастацтвам, удасканальваю ўменні. Магчыма, плыву па плыні, але мне часова гэта неабходна, каб аднавіць сілы. Я яшчэ не паспела адысці ад тых падзей, якія са мной здарыліся на Заходняй Украіне, як тут прыйшлося ўдзельнічаць у праекце. Я, праўда, адчуваю моцную стомленасць і разгубленасць. Не ведаю адкуль чэрпаць натхненне.
— Хацелася б даведацца аб Вашым адказу на пытанне: які сэнс жыцця?
— Я лічу, што ў жыцця няма сэнсу, і не можа быць, таму што жыццё нам даецца апроч нашай волі. Гэта не наш выбар, а асэнсаванай можа быць толькі запланаваная рэч. Гэта пытанне я часта чую, і лічу, што яно сфармулявана апрыёры хібна.
— Навошта чалавеку каханне і што Вы асабіста чакаеце ад чалавека, якога Вы кахаеце/пакахаеце?
— Цяжка адказаць, у мяне бедны досвед адносін, кахання, таму я не магу адказаць, што менавіта я чакаю ад таго, каго я пакахаю. Калі гэта здарыцца — я падзялюся чаканнямі. Трэба не ўяўляць, а закахацца па-сапраўднаму, а гэтага са мной не здараецца.
— Ці ва ўсіх творчых распачынаннях Вас падтрымліваюць Вашы родныя і блізкія людзі?
— Так, мая сям'я мяне падтрымлівае абсалютна ва ўсім, чым бы я не займалася. Яны даюць мне неабходную свабоду, і я ім вельмі ўдзячная. Мне не знаёмы сітуацыі, калі мне штосьці забараняюць мае родныя, спрабуюць навязаць сваё меркаванне з нагоды таго, чым мне трэба займацца.
— Ці гатовыя Вы на ўсё дзеля дасягнення мэт? Калі не, то за якія "чырвоныя лініі" Вы ніколі не пераступіце?
— Я не маю намер дасягаць мэт любым коштам. Я супраць амаральных метадаў дасягнення мэт. Для мяне непрымальна ісці па галовах, я не жадаю нікому ставіць нагу на грудзі. А пра тое, каб дамагацца жаданага праз інтымныя сувязі, не можа быць і гаворкі. Гэта мае "чырвоныя лініі", праз якія я не маю намераў пераступаць, якая б мэта не стаяла на кану. Бо, як жыць потым, ведаючы, што ты здрадзіла самой сабе... Радасць ад жаданай перамогі будуць азмрочваць памяць пра тое, як менавіта яна была дасягнута, і згрызоты сумлення.